Aanvragen enzo

Die onderzoeksgelden waar ik het laatst over had, hè, dat is er! Jeee!
Die brief die ik er bij kreeg was echter niet zo vreugdevol. Geen “Glückwunsch” ofzo kon er vanaf; er werd alleen op gewezen dat ik – mocht het er naar uitzien dat ik mijn proefschrift dit jaar niet af zou krijgen – (grrrrr, alsof iedereen eventjes binnen twee jaar zijn doctorstitel haalt), dan moest ik op tijd uitzien naar andere subsidiegelden. Er werd met geen woord gerept over de mogelijkheid nog een jaar te verlengen, zoals aanvankelijk nog bedoeld was.

En ik… ik voelde me persoonlijk geraakt. Ik weet wel, dat zo’n brief bedoeld is om evt. lanterfanters en fraudeurs op hun kop te zitten, maar ik heb potjandorie toch hard gewerkt, afgelopen jaar. Ik heb zelfs mijn planning volledig gehaald! (iets wat geen van mijn collega’s kan zeggen) En dan krijg IK zo’n brief toegestuurd… Bah. Stom. Net als de recensies die ik nog moet schrijven, maar wat niet echt lukt.

En oja, ik moet weer allerlei belachelijke aanvragen indienen. Zoals een aanvraag tot verlenging van mijn werkplek en een aanvraag voor een onderzoeksreis. Is de universitaire bureaucratie overal zo verschrikkelijk? Het nare vind ik vooral dat het niet simpele formuliertjes zijn, die je moet invullen, maar van die enorme epistels. Ik ben (naar schatting) 4 volle werkweken per jaar druk met dit soort onzin.

Ze moeten doorgaans bestaan uit: een fatsoenlijke brief, een degelijke “Begründung” (waarom het relevant is), een werkplanning en een “Gutachten”. Dat laatste is ook een typisch Duits verschijnsel. In Nederland bestaan er ook wel aanbevelingsbrieven enzo, maar die worden eerder zelden gevraagd. De Duitsers daarentegen hebben deze “Stellungnahmen” en “Gutachten” echt tot een eigen kunst verheven. Dus moet ik weer (snel-snel) een mail sturen aan mijn Doktormutter (promotor) met de vraag of zij zo’n ding voor me in elkaar kan draaien. Gelukkig hoeft ze in feite maar één zo’n brief per jaar te schrijven; de rest van het jaar copy-paste ze wat uit haar vorige brief. Inmiddels heb ik geleerd dit gewoon direct te doen. Het is voor haar niet veel gedoe en ze is het gewend: ik hoef me niet te schamen alwéér zoiets te vragen.

Net kreeg ik haar aanbeveling voor mijn werkplek: ze acht het van uiterst groot belang dat ik ook het komende jaar mijn eigen werkplek aan de universiteit heb. Hier moest ik toch even om lachen. Ik werk namelijk (wegens reistijd enzo) slechts 1 of 2 keer per week aan de uni. Voor de rest werk ik (met de hond aan mijn zijde) thuis. De enige reden dat ik met een zekere regelmaat daar werk, is dat ik zo wat meer contact met mij collega’s heb en dat ik vanaf het volgende semester ook een werkcollege kan geven (en dus spreekuur voor mijn studenten). LOL. “Van grootste belang…” hihihi. Ja, hoor. Maar bij de apenrots van de uni is het nou eenmaal een groot statussymbool een eigen bureau te hebben, anders tel je niet mee, zeg maar. Dus in het belang van mijn wetenschappelijke carrière doe ik maar mooi met deze onzin mee.
En zo is het met al die verschillende aanvragen ook. Ik doe er aan mee, ook al vind ik het nog zo’n onzin. Kijk, dat de universiteit graag wil weten dat haar geld niet uit het raam wordt gegooid, dat snap ik best. Maar het probleem is, dat niet zozeer je geweldige idee of je inzet telt, maar dat wat je op papier hebt staan. Als je er een beetje in geoefend bent, dan kun je voor elk onzinidee geld krijgen. Als je het maar in mooie ingewikkelde zinnen, vol met bijzinnen, jargon en theoretisch gezever, giet. En ik vraag me af: wie is er maffer bezig, de mensen die dit soort aanvragen indienen of de mensen die dit soort onzin de hele dag moeten lezen en goedkeuren?
Eigenlijk vind ik het raar en hypocriet. Maar zolang ze mijn levensonderhoud betalen, mag ik er eigenlijk niet te veel over mopperen...